บทเรียนของความโลภ

ทำ blog อันแรกก็ต้องฟิตกันหน่อย ไหนๆ ก็จะเผาตัวเองแล้ว ก็อดที่จะเล่าเรื่องนี้ไม่ได้ ย้อนไปปี 2550 ขณะที่ผมกำลังขับรถอยู่ โดยปกติผมจะพูด(มาก)ไปเรื่อยเวลาขับรถ แต่คราวผมนี้ต้องเงียบแล้วแอบฟังครับ เนื่องจากได้ยินแฟนและเพื่อนของเค้าคุยกัน เสียงลอดออกมากจากมือถือ "วันนี้ได้มา 15 จุด หรือแก ชั้นก็ได้ 10 จุด" ผมถามแฟนอะไรเหรอ 10 จุด แฟนผมบอกเธอไม่รู้เรื่องหรอก ผมก็ตื้อด้วยความอยากรู้ บอกหน่อยซิ แฟนก็เลยบอก “Future” น่ะรู้จักไหมล่ะ ผมคิดในใจ อนาคต เหรอก็น่าจะใช่นะ แปลกันตรงๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก แต่ฟังแล้วก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี อะไรวะ future ผมก็ตื้อต่อ สุดท้ายแฟนรำคาญบอก ไม่มีอะไรมาก จุดละพัน จะเล่นต้องมี 50,000 ด้วยความที่ไม่มีตัง ก็เลยนั่งเงียบไปด้วยความสงสัย ในใจก็คิดว่า โห !!! จุดละพัน 10 จุดก็ 10,000 นึงแล้วนี่ ทำไมมันง่ายจัง อยากเล่นด้วย เค้าได้กันเราก็น่าจะได้ด้วยนะ คิดเองเออเอง

วันต่อมาไม่คิดอะไรมากเลยครับ จัดแจงเอาตังไปให้แฟน ขอเล่นด้วย แฟนบอกมันเสี่ยงนะ ได้ง่ายเสียง่าย เหมือนการพนันแหละ ผมก็อือๆ ไป ด้วยความที่อยากเล่น ความโลภครอบงำเต็มเปี่ยม แต่ัมันไม่ง่ายแบบนั้นครับ แฟนไม่ยอมให้หุ้นด้วย บอกว่า เธอไม่รู้เรื่องหรอก เล่นไปเสียตังเปล่าๆ น่ารักนะแฟนเรา มีแอบห่วงอีก แต่วิญญาณผีพนันเข้าสิงแล้ว มีรึจะถอย ผมก็คิดในใจ อะไรอ่ะ จะรวยคนเดียวอีก ตกลงวันนี้ก็ไม่ได้ทำไร โดนด่าไปเฉยๆ

อาทิตย์ต่อมาก็ได้ยินอีกแล้ว นี่แกที่ short ไปอ่ะ หุ้นลงกระจาย แดงเดือด ได้มาอื้อ(ถ้าเพื่อนๆ คนไหนเล่นหุ้นหรือติดตาม SET index ก็จะรู้ว่า หุ้นช่วงปี 50 เป็นอย่างไร คร่าวๆ ก็ลงแรงลงเร็ว จาก 800 กว่า มา 600 อย่างรวดเร็ว อยู่แถว 600 ได้ไม่นาน ก็รูดไป 300 – 400) นับเล่นๆ ก็หลายร้อยจุด .... จุดละพัน จุดละพัน คำนี้มันก้องในหูซะเหลือเกิน คนเราตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ขอแฟนใหม่เ่ล่นด้วยคนซิ คราวนี้ได้ผล แฟนให้เล่นด้วย คงรำคาญ กะว่าปล่อยให้ผมเสีย เดี๋ยวก็คงสำนึกเอง

พอได้เข้ามาเล่น เห็นช่วงนี้ลงอย่างเดียว โอยแบบนี้หมูนี่ …ลงก็ short long ก็ขึ้น…. ง่ายจะตาย ผมก็จัดการเลย โทรบอกเพื่อนแฟนที่โบรก พี่ๆ short ครับ ผลงานชิ้นโบว์แดงครับ short ไปได้มา 4000 โอยสุดจะบรรยาย หมูจริงๆ วันต่อไปก็โทรไปอีก พี่ครับเหมือนเดิมครับ แต่ว่าวันนี้มันไม่เหมือนเดิมครับ SET มีการแกว่งตัวอยู่แถม 600 กว่า มีขึ้นเป็นระยะๆ ด้วยความที่เป็นมือใหม่ short ไป มีรึจะเหลือ โดนซิครับคราวนี้ โดนไป 6 จุด เริ่มมึนเล็กๆ ตกลงว่าจะเอายังไงกันแน่เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง เริ่มมึงเหมือนนักมวยเมาหมัด แต่ก็ยังไม่ถอย แค่นี้จะมาหยุดเราได้ไง พอเริ่มเห็นขึ้นต่อเนื่อง งั้นก็ long แล้วกันคราวนี้ SET ลงมาเยอะแล้ว ก็ไม่น่าจะลงอีกแล้วแหละ ใครๆ เค้าก็บอกกัน หนังสือพิมพ์งี้ ตัวเบ้อเริ่ม “ไม่มีลงไปกว่านี้อีกแล้ว bottom แล้ว” ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ขึ้นแหงๆ หมูตู้ จำได้แม่นเลยครับ วันนั้นวันศุกร์ ผมก็เลย long ไว้ เปิดมาวันจันทร์ SET ตกอย่างแรงเปิดมา ร่วงไปเลย 20 จุด และก็ยังลงต่อไปอีก อ้าวไหนเค้าบอกกันว่าสุดแล้วไง ระหว่างที่เริ่มเห็นท่าไม่ดี มีข่าวอะไรมาก็ไม่รู้ “สงสัยจะรับไม่อยู่” อะไรเนี่ย !! -_- เดี๋ยวสุดเดี๋ยวไม่สุด โอยอย่างกับ...

คงไม่ต้องบอกนะครับว่าเกิดอะไรขึ้น เจ๊งแบบไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องนับว่าเท่าไหร่ ผมก็เลยหยุดพักไปก่อนด้วยความมึน ถือว่าโชคดีที่หยุดไปก่อนไม่งั้นก็คงโดนอีกนับไม่ถ้วน เพราะหลังจากนั้นก็มี circuit breaker ตามมาอีกด้วย

เวลาผ่านไปยังไงก็ไม่ลืม ก็เลยมานั่งคิดว่าที่เรามาเล่นนี่ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เล่นแบบการพนันจริงๆ ถามผมว่าหุ้นคืออะไร ก็ต้องบอกว่า หุ้นก็คือหุ้น เริ่มมาคิดได้ว่าเราไม่ได้มีหลักการอะไรเลย มั่วไปหมด จะลงจะขึ้นก็ไม่รู้ แบบนี้คงต้องศึกษาอะไรบ้างซะแล้ว ก็จ่ายค่าลงทะเบียนไปแล้วนี่ แบบนี้ต้องเอาคืน(นั่นยังไม่ทิ้งนิสัยนักพนัน)

อันนี้นับว่าเป็นบทเรียนอันแรกของผมที่คงไม่ลืมง่ายๆ ไหนจะโดนแฟนด่า ไหนจะเสียตังอีก หุ้นธรรมดาๆ ยังเสียกันเป็นว่าเล่น แล้วนี่อะไรครับพี่น้อง future ที่คิดว่าอนาคตนั้น จะไปรู้เหรอ